Sieradenmaakster Trix Verhofstad (TRX) over haar fascinatie voor stenen
Als kind vond ik eens tussen het grind een doorzichtig groen steentje. Ik was er verrukt van, hield het vaak bewonderend in de hand, poetste het op en stopte het dan weer in de zak van mijn jurk of borg het weg op een veilige plaats om er telkens naar te kijken. Op een ongelukkige dag was het steentje verdwenen. Ik zocht overal, maar vond het nooit terug.
Tot op de dag van vandaag kijk ik steeds tussen grind of ik een dergelijk steentje tegenkom.
Komt mjn fascinatie voor minerale stenen in latere jaren daar vandaan? Ben ik nog steeds op zoek naar mijn groene steentje? Ik ben in elk geval altijd een liefhebber van stenen geweest.
Vanaf 1980 ben ik sieraden gaan maken, eerst met onedele materialen, daarna met minerale stenen. Door het werken met onedele materialen heb ik de techniek van het sieraden maken geleerd. Het is een leerschool en aanloop naar het werken met echte stenen geworden. Ik heb het altijd een heerlijke bezigheid gevonden die een afwisseling bood voor mijn andere werk. Ook het zoeken naar een sieraad dat bij iemand past is een boeiende zoektocht.
Het werken met echte stenen geeft zoveel meer voldoening. Elke steensoort heeft zijn eigen minerale structuur, eigenschappen, kleur, schoonheid en lange geschiedenis. Het is geen wonder dat onze verre voorouders al grote betekenis aan minerale stenen toekenden. Daar valt heel wat over te vertellen. In het Oosten is er zelfs een oeroude en nog steeds beoefende gezondheidsleer op gebaseerd. Wij in het Westen zijn wat rationeler. Maar wie kan zeggen dat hij de geheimen van de natuur en de aarde volledig kent?
Hoe het ook mag zijn, ik ben een voor, mijn part irrationele, bewonderaar van minerale stenen, al van de tijd af dat ik mijn groene steentje vond en toen weer verloor. Ik ben nog steeds op zoek.
